Całe widowisko to stek okrutnych bredni, ale złotym szczytem tej piramidy nieprawdopodobieństw pozostaje biskup mazgający się nad brzuchem ciężarnej zakonnicy w przekonaniu, że jest świadkiem cudu niepokalanego poczęcia. Biskupi to zimni, bezwzględni cynicy, zakochani w poczuciu własnej nieomylności, skoncentrowani na utrzymaniu i poszerzaniu zakresu swej władzy. Trafiają się wśród nich wyjątkowi durnie, ale żaden nie poniżyłby się w obecności podległego mu kleru lub świeckich, podlewanym łzami wyznaniem wiary w cud. Zadaniem biskupów nie jest poszukiwanie znaków od Boga, tylko dbanie, by owieczki zawsze pamiętały, że to lokalny pasterz ustala co może uchodzić za cud, o ile w ogóle się opłaca.

Jasne, klasztory i seminaria, podobnie jak biskupie pałace, bywały i nadal bywają miejscami rozmaitych brewerii, zarówno w charakterze zwykłych burdeli, jak i miejsc kaźni napędzanej wariackimi napadami histerii, ale codzienność tych przybytków wypełniona jest przede wszystkim wysoce sformalizowanymi rytuałami, bezduszną biurokracją i trudną do wyobrażenia nudą.

Co do kreacji pani Sweeney trudno wysuwać jakieś zastrzeżenia. Aktorka robi co może w ramach idiotyzmów jakie zgodziła się odgrywać i jest w tym naprawdę przekonująca. Sprawnie wykorzystuje urozmaiconą paletę emocji i moim zdaniem od strony aktorskiej nie ma się czego czepić, bo jest po prostu dobrze.

Podobnie, gdy chodzi o pracę kamery, sprawne operowanie światłem, pomysły scenograficzne, dobór wnętrz itd., tu wszystko się zgadza i pod względem technicznym film jest zrobiony bardzo sprawnie, co jak zwykle, nie ma mocy logicznego organizowania scenariuszowej miazgi.